Onze geschiedenis

De molen en zijn molenaar Clemens Minn

1642 stond gebeiteld op de sluitsteen van een zandstenen deuropening in de kelderingang van de voormalige molen. Vandaag de dag siert deze laatste getuigenis de ingang van onze schatkamer in de wijnmakerij. Na de secularisatie veranderde het gebouw van één verdieping meerdere keren van eigenaar als meelfabriek. Onze voorouders Michael Simon en Maria (née Hausen) kochten het pand in 1880 en breidden het in 1900 uit zoals wij het nu kennen. Maria Simon (onze grootmoeder, dochter van Michael en Maria Simon), geboren in de molen in 1886, trouwde met Johann Minn, een boer geboren in 1882, in 1910. Later nam onze grootmoeder de molen van haar ouders over.

De woning en de molen samen met de voorraadkelder waren onder één dak. Wat vee en varkens en twee paarden werden gehouden in de schuur en stal aan de rechterkant. Het stalen waterrad met bovenas stond aan de kant van de vallei en het water werd aangevoerd via een aftakking van de Ockfenbeek. Graan dat van boeren werd gekocht of in opdracht werd gegeven, werd gemalen. De molenaars leverden het meel met paard en wagen aan gezinnen in Irsch, Ockfen en Schoden. Minns was een van de eersten met een telefoon in Ockfen. Nadat de aanzienlijke schade van de Tweede Wereldoorlog was hersteld, namen onze ouders Clemens en Maria Minn (née Karges) het molenbedrijf halverwege de jaren vijftig over.

Maria & Clemens Minn

In de vaste hoop dat de dingen beter zouden worden als we zouden samenwerken, trouwden onze ouders Maria Karges en Clemens Minn op 25 november 1954. De broers van onze vader waren in de oorlog omgekomen, zijn twee zussen waren getrouwd in Beurig en Söst. Na de tragische dood van haar vader in 1943 had onze moeder al op jonge leeftijd de verantwoordelijkheid voor haar jongere broers en zussen op zich genomen.

De kinderen Klemens en Regina Minn

Onze oudste broer Klemens werd geboren op 06 juni 1955. Behalve fietsen leerde onze opa hem al snel de goederenwagons van de voorbijrijdende treinen tellen en het aantal assen en wielen berekenen, lang voordat hij naar school ging.Op 7 januari 1957 werd onze vastberaden zus Regina geboren. Omdat er toen nog geen kleuterschool was, speelden we in de tuin voor het huis. Soms mochten we een lammetje verzorgen, soms verzorgden we een wild konijn dat door onze vader gevangen was.wild konijn dat door onze vader gevangen was, totdat het wegliep. Maar we leerden ook de tractor en de lier bedienen, de koeien melken of hooi draaien. s Morgens naar school en 's middags helpen in de wijngaard, kelder, stal, tuin of op het veld. Gelukkig waren er in die tijd nog extra druivenoogstvakanties, ook al was het controversieel met het onderwijzend personeel, mevrouw Schons en meneer Müser. Regina was er bijzonder trots op dat een behang van houtsnippers met een gestileerde Saar-Mosel-Ruwer tekening van etiketten die ze had verzameld tijdens het wassen van flessen, in plaats van de wijndorpen, jarenlang de gang van de school sierde. De zorg voor de grootouders van vaderskant werd aan alle taken toegevoegd. De uitdagingen werden met verve aangegaan. Autodidactisch en door on-the-job training deden de Minns een schat aan ervaring op, zowel professioneel als op alle andere gebieden van het leven.

1960 - Het einde van de molen

Na de komst van grote molens aan het einde van de jaren 1950 verslechterde de economische situatie dramatisch, zodat de molen in 1960 werd gesloten. Tractoren en de eerste Unimogs maakten de paarden die vroeger het transport en het veldwerk voor de Ockfen-wijnmakerijen deden, overbodig. Ondanks zijn ervaring als meester-molenaar besloot onze vader Clemens Minn niet in loondienst te gaan, maar zelfstandig ondernemer te worden. In het begin versterkten we de landbouw en kochten we koeien met een betere melkopbrengst op verre veilingen. Groenten uit de tuin, melk, eieren, zelfgemaakte bloed- en leverworst en zelfgebakken steenbrood, dat al snel zeldzaam werd, brachten familie en vrienden in verrukking. Varkens en stieren werden in de zomer vetgemest en in de winter geslacht en versneden. Het vlees werd ingemaakt, verdeeld binnen de familie en verkocht.

De kinderen Maria en Otto Minn

Te midden van veel veranderingen, de molen was net gesloten, de grootmoeder was in januari overleden na een lange ernstige ziekte, de grootvader overleed in februari daaropvolgend, waren we blij met de komst van ons zusje Maria op 22 december 1960. Als oudere broers en zussen moesten we zorgen voor het levendige zusje dat al snel uitgevlogen was. Met de geboorte van ons broertje Otto op 19 december 1964 ging een droom van onze vader in vervulling, want hij wilde twee koppels als kinderen hebben. In het begin moesten we veel geduld hebben, want Otto weigerde lange tijd met ons te praten - dat zou later ook veranderen. School was nooit zo belangrijk voor hem, terwijl zijn praktische aanleg en zijn plezier in machines al vroeg duidelijk werden. Op vijfjarige leeftijd wilde hij al vrachtwagenchauffeur worden.

Wijnbouw komt langs

Onze moeder Maria kwam uit een wijnbouwfamilie. Al op jonge leeftijd ging ze in de wijngaarden werken. Ze verdiende ook extra geld als dagloner in het domein van de staatswijngaarden. Al deze ervaring bracht ze nu in haar eigen bedrijf. Er werd een 15 pk watergekoelde Güldner gekocht, later de eerste Opel Caravan. De kleine wijn werd kort na de oogst verkocht als druivenmost of jonge wijn. Omdat er voor de zeer goede 1964 druivenmost minder werd betaald dan voor de basis mousserende wijnen in de jaren daarvoor, werd besloten om de wijn in principe zelf op de markt te brengen. Het alternatief om de druiven aan de coöperatie te leveren werd afgewezen vanwege de financiële afhankelijkheid. De kelder werd gemoderniseerd en vergroot. Er werden nieuwe wijnpersen (met glycerinepers), vaten en filters, flessenwassers en andere kelderapparatuur aangeschaft. Hans Tielecke en andere vrienden van de familie hielpen met het rijpen van de wijn en met het bottelen. Na de dood van onze grootmoeder van moederskant, Maria Karges (geboren Wagner, overleden in 1967), erfden de kinderen wijngaardgrond. Deze werden op hun beurt gekocht door onze ouders Clemens en Maria van hun broers en zussen. De aankoop van percelen van de Schorlemmer wijngaard in het midden van de jaren 60 betekende een drastische toename van het wijngaardoppervlak. De uitwisseling van ervaringen met collega-wijnmakers uit Ockfen hielp om een of andere praktische hindernis in de wijngaard en kelder te overwinnen.

Van het vat naar de fles

De ondergang van bulkwijn - De eerste wijn in flessen

Aan het begin van de jaren 1960 was het hoge aandeel van buitenlandse wijnmakerijen die wijngaarden cultiveerden in Ockfen opvallend. Sommige wijnhuizen in Ockfen, zoals het wijnhuis Gebert of het wijnhuis Dr. Fischer, droegen ook bij aan de grote bekendheid van Ockfen-wijn. De oom van onze moeder, Nikolaus Wagner, die wijn commissionair was en grote hoeveelheden wijn bemiddelde naar de ijzer- en staalfabriek Röchling (Völklinger Hütte) aan het eind van de jaren 1950 en het begin van de jaren 1960, hielp ook mee om de wijn beroemd te maken. Bij het tweede Saarwijnfeest in 1962 in Ockfen was de toeloop op zondagen met mooi weer zo groot dat veel gasten geen wijn of worst konden krijgen. Zelfverzekerd begonnen sommige families in Ockfen hun wijn geleidelijk zelf op de markt te brengen. Maar al halverwege de jaren zestig begon een structurele verandering. Stijgende loonkosten, hoge arbeidskosten, een veranderende concurrentiesituatie en ook een gebrek aan opvolgers en ongelukkige omstandigheden in de families leidden tot de ondergang van eens zo trotse bedrijven. De premie voor wijn van het vat Ockfen daalde, net als de vraag. Zonder diepgaande statistieken herkenden onze ouders deze algemene ontwikkeling. Ze vertrouwden op de locatie en de kwaliteit van de wijn en waren er zeker van dat ze genoeg klanten en vrienden van Saarwijn zouden vinden. Vat na vat werd door henzelf gevinifieerd en gebotteld. Vanwege de overstromingsgevoelige kelder konden de flessen alleen worden geëtiketteerd en klaargemaakt voor verkoop wanneer dat nodig was. Elk ons kreeg zijn eigen etiket uit een monstercatalogus van de drukkerij. Om de herkenbaarheid te vergroten werd een huisetiket ontwikkeld op basis van een potloodtekening, omdat de verbouwingswerkzaamheden op dat moment nog niet waren voltooid.

De eerste stappen om een wijnklant te worden

Eind jaren 1960 en begin jaren 1970 vond een ruilverkaveling plaats in de Ockfener Bockstein en Herrenberg. De echte verkaveling, die gebruikelijk was in de regio, had geleid tot sterk versnipperde percelen. Deze werden samengevoegd tot beter beheersbare percelen. De boerenwegen werden uitgebreid en het waterbeheer werd verbeterd. De meeste wijngaarden moesten echter opnieuw worden aangeplant, wat ook betekende dat de oogst drie jaar lang verloren ging. Tijdens de ruilverkaveling konden de voorheen kleine weiden rond het huis worden afgerond met bestaand land. Het modderige terrein moest echter worden gedraineerd. Achter het huis konden nieuwe wijngaarden worden aangeplant. De eerste prijslijsten, gemaakt met letters uit de zetbakken van de leerlingen, werden verstuurd. Al snel vond men, naast een paar hoteliers en herbergiers, een aantal vaste klanten uit het Saarland, die regelmatig werden bevoorraad. Met de toenemende motorisering kwamen de wijnklanten later graag op hun zondagse uitstapjes de wijn proeven en ophalen. De voormalige molen werd omgebouwd tot woonkamer en boven de kelder werd een zonneterras gebouwd. In de oude woonkamer werd wijn geproefd tot de uitbreiding met een kleine hal en zeven gastenkamers in 1973 werd voltooid. Voor zover mogelijk werd al het werk door de eigenaren zelf gedaan, want er was chronisch geldgebrek. Alleen de verwarmings- en elektrische installaties werden niet door onszelf gedaan, maar door de bedrijven van de broers en zussen van onze ouders. Alle financiële middelen die beschikbaar waren, werden in nieuwe wijngaarden gestoken.

1973 - De Klostermühle wijnbar-gasthuis

Onrijpe distributiestrategieën, geen key accounts, hoge marges voor tussenhandelaren, geen bedrijfsidentiteit, onwetendheid over de behoeften van klanten, een fluctuerende vraag en, last but not least, het medium internet, waren begin jaren 1970 nog heel ver weg. Een idee was bijvoorbeeld een eigen wijnbar met de mogelijkheid om wijnliefhebbers te laten overnachten. Het was duidelijk merkbaar dat er steeds meer Belgen en Nederlanders waren die graag naar de regio reisden. Maar in tegenstelling tot de Moezel of de Rijn was onze regio niet aantrekkelijk omdat het onbekend was voor toeristen en niet ontwikkeld. De gebrekkige vervoersverbindingen maakten het moeilijk om er te komen en zorgden ervoor dat we veel tijd kwijt waren. Maar de beslissing van onze ouders voor een wijnbar met pension kwam op het juiste moment en was absoluut passend, want veel dingen stonden op het punt te veranderen.

Het 1e decennium Klostermühle wijnbar

In de zomer van 1973 was de tijd gekomen dat gasten niet langer in de privé-woonkamer werden ontvangen om wijn te proeven. De wijnbar met een gastenverblijf met zeven "gastenkamers" werd geopend. Al in het eerste jaar was de vraag bijna onbeheersbaar en de bezettingsgraad uitstekend. Het goedkope, huiselijke eten sprak velen aan. Er kwamen familiefeesten uit de regio. Daggasten uit het Saarland genoten steeds meer van de wijnbar Klostermühle. Regina en onze moeder stonden in de keuken en bereidden verse amandelforel uit de eigen vijver van de molen, die was aangelegd in de voormalige waterinlaat van de molen. Wildgoulash en gebraden hertenvlees werden al snel aan het menu toegevoegd. Maria en Klemens verzorgden naast hun huiswerk ook de catering voor de gasten. Het concept werkte, de wijnliefhebbers kwamen, proefden en laadden de kofferbak vol. Een typische "win-winsituatie". Door de lage distributiekosten kon de wijn tegen een redelijke prijs worden aangeboden. Mond-tot-mond propaganda deed het aantal gasten en de vraag snel toenemen - betrouwbaarder dan tegenwoordig via Facebook. Het mag niet onvermeld blijven dat de Ockfener Bockstein in deze tijd steeds populairder werd en dus ook in waarde steeg. Aan het einde van de jaren 1970 waren geschikte wijngaarden duurder dan bouwpercelen. In 1977 en 1978 werd onze zus Regina Saarwijnkoningin. Ze vertegenwoordigde Saarwijn op verschillende regionale en nationale evenementen.

De Saar in overgang

De eerste kleinkinderen werden geboren

Maria trouwde in 1978 met Udo en Ute werd geboren. In 1979 werd Marion geboren. Op hetzelfde moment als Marion's doop vierden we het zilveren huwelijksfeest van onze ouders Clemens en Maria.

De uitbreiding van de Saar en de gevolgen

Helaas verschenen er al snel weer donkere wolken aan de horizon. Precies op het moment van de opening van het pension Klostermühle, op 30 mei 1973, besloot de federale regering om de Saar van Saarbrücken naar de Moezel te ontwikkelen tot een belangrijke scheepvaartroute. De gevolgen hiervan voor ons en ons nieuwe bedrijf waren op dat moment nog niet te overzien. Het contract voor de uitbreiding van de Saarwaterkrachtcentrales Schoden, Serrig, Mettlach en Rehlingen werd op 29 april 1977 in Andernach ondertekend. Om de Saar bevaarbaar te maken moest het waterpeil met 4,3 meter worden verhoogd. Voor ons betekende dit dat het niveau van de beek ongeveer gelijkvloers moest worden. Nu moest ons huis omsloten worden met een afdichtingsmuur tegen het verhoogde grondwaterpeil. Dit zou het onmogelijk hebben gemaakt om het pension Klostermühle uit te breiden.

Door de lage helling van de Ockfener Bach en een relatief groot stroomgebied bestond het gevaar dat de wijnkelder bij een hevig plaatselijk onweer binnen een paar minuten vol zou lopen. Met een dichte muur zou het water niet hebben kunnen ontsnappen. Bovendien kon niemand garanderen dat de stabiliteit van de zeer oude funderingsmuren van de kelder, die dateren uit de 16e eeuw, stand zou hebben gehouden. In tegenstelling tot Saaroverstromingen, die 6 tot 8 uur van tevoren zichtbaar zijn en die we ook in de jaren 1970 en 1980 vaker hebben meegemaakt, zou een plaatselijk stijgend waterpeil niet te voorzien zijn geweest. Noodzakelijke voorzorgsmaatregelen om schade te voorkomen zouden niet mogelijk zijn geweest.

Op 19 januari 1977 vond de eerste bespreking plaats tussen de Directie Water en Scheepvaart Zuidwest en de familie Minn. Het onderwerp was de "aanpassing van het Minn-landgoed aan de omstandigheden na de uitbreiding van de Saar". Jarenlange juridische geschillen tussen Minn en de Bondsrepubliek Duitsland (Federale Administratie Waterwegen en Scheepvaart, Saarbrücken en Mainz) zetten de gezondheid van onze familie en ook het bedrijf onder druk. Klanten bleven weg omdat ze graafmachines, lawaai en verkeersbelemmeringen vermoedden. De pas opgerichte klantenkring uit het naburige Saarland viel uit elkaar omdat de reis voor de gasten erg moeilijk werd en de zondag niet langer ongestoord doorgebracht kon worden.

Terwijl de uitbreidingsmaatregelen van Saar vorderden, werden er expertises over ons huis opgesteld. Er werd een schikking getroffen tussen de twee partijen. De schikking voorzag in een schadevergoeding en onze familie, onder leiding van Regina Minn, besloot een compleet nieuw huis te bouwen. Deze beslissing vormde de basis voor de ontwikkeling van twee bedrijven, het hotel-restaurant en de wijnmakerij. De tijd voor de voltooiing van de Saaruitbreiding naderde en de datum van de dam naderde. Landsiedlung Koblenz hielp bij de uitvoering van de vele ideeën.

Het nieuwe gebouw van het hotel-restaurant en de wijnmakerij

Ten eerste werd de wijnkelder in april 1986 nieuw gebouwd. De druiven van 1986 werden als eerste gevinifieerd in de nieuwe kelder.

werden gevinifieerd in de nieuwe kelder. Toen de financiering rond was en de plannen klaar waren, werd de eerste steen gelegd voor de nieuwe kloostermolen. De wijnmakerij werd overgedragen van vader op de 22-jarige Otto en het hotel-restaurant op Regina.

Onder leiding van de heer Bröder bouwde de firma Hans Vogler de ruwbouw op tijd. Ook de binnenwerkzaamheden verliepen snel, zodat de geplande openingsdatum van 30 januari 1988 werd aangehouden.

1988 - Hotel-Restaurant-Wijnhuis Klostermühle

Op 30 januari 1988 werd de nieuwe kloostermolen feestelijk geopend. Locoburgemeester Dr. Houy, districtsafgevaardigde Graf von Krockow, locoburgemeester Winfried Merten en pater Günter wijdden de nieuwe kloostermolen in. Samen met onze eerste medewerkers, waaronder Helga Schramm en Hiltrud Mangrich, die vandaag de dag nog steeds deel uitmaken van ons team, vaste gasten, vrienden en zakenpartners, vierden we deze heuglijke gebeurtenis. Regina Minn werd eigenaar van Hotel-Restaurant Klostermühle.

De sloop van de wijnbar Klostermühle

Nadat ook de privéverhuizingen naar de bovenverdieping waren voltooid en de kelder was opgeruimd, werd het oude huis, de wijnbar Klostermühle, in het voorjaar van 1988 afgebroken.

De nieuwe Klostermühle

Een korte terugblik van 1988 tot nu

1990 - 1999

1990: In 1990 wordt het hotel uitgebreid op de 2e verdieping, de zolder, van 16 gastenkamers naar in totaal 22 kamers.
1991: Regina Minn wordt ernstig ziek, een jaar later is ze weer actief.
1992: Ferdie Minn, zoon van Klemens Minn Jr. wordt geboren. (Zijn eerste zoon Mark Minn werd geboren in 1986).
1999: Lukas Minn, zoon van Otto Minn, wordt geboren.
1999: Het garage- en fietsgebouw met uitbreiding van de parkeerplaats bij de tuin wordt gebouwd.

2004 - 2022

2004: Otto Minn bouwt een privéwoning met vinotheek tegenover de hotelvleugel en een machinehal tegenover de forellenvijvers.
2005: De vinotheek wordt geopend als wijnproeflokaal voor het 1e hoffestival.
2008: Het terras van het restaurant wordt uitgebreid en wind- en weerbestendig gemaakt met een luifel.
2009: Op 30 maart 2009 overlijdt Regina Minn plotseling en onverwacht in Ockfen.
Op 01 april 2009 neemt Maria Mangrich het bedrijf van haar zus over en wordt ze de nieuwe eigenaresse van Hotel-Restaurant Klostermühle.
Sinds 01 juli 2009 werkt Marion Mangrich in het management van het hotel-restaurant.
2010: Op 03 juli 2010 overlijdt Maria Minn in stilte in Trier.
2011: Het hotel krijgt 3-DEHOGA sterren.
2012: De eerste Riesling Gourmet Avond, een avond vol culinaire hoogstandjes, vindt plaats op 03 maart.
2012: Op 21 april 2012 overlijdt Clemens Minn senior tijdens zijn laatste reis naar Parijs.
2013: Op 03 januari 2013 starten de eerste werklui voor de volledige renovatie van 10 hotelkamers.
2013: Op 30 januari 2013 vieren we 40 & 25 jaar Klostermühle - vanaf nu noemen we onszelf Weinhotel Restaurant Klostermühle.
2014: Ambachtslieden komen weer voor de volledige renovatie van nog eens 8 hotelkamers.
2015: Onze junior Lukas Minn begint zijn stage als wijnmaker bij wijnmakerij Apel in Nittel aan de Bovenmoezel.
2016: In januari renoveren we onze sanitaire voorzieningen volledig. Een ruime kloostertuin wordt toegevoegd aan de buitenfaciliteiten waar vroeger het oude gastenverblijf Klostermühle stond. Op ons grote grasveld hebben we een speelparadijs gebouwd voor onze jongere gasten.
In augustus 2016 kreeg ons gezin er een nieuwe aanwinst bij: de kleine Marie Sophie werd geboren.
2017: We hielden ons eerste zomerfestival in prachtige zonneschijn en warme zomeravonden. In juli beleefden we ontroerende momenten tijdens onze eerste huwelijksceremonie in de open lucht.
2018: Kleine Anni werd geboren in april en verlichtte de harten van onze gasten met haar lieve glimlach.
2019: Sinds dit jaar behoren we tot de Landidyll Hotels. We maken nu deel uit van een gemeenschap van familiehotels die je idealen met hart en ziel vertegenwoordigen. Dit omvat zowel duurzame bedrijfsvoering als de culinaire belofte aan onze gasten. Hiermee willen we ons wijnhotel verder brengen en onze kwaliteit voor jou verder verhogen.
2020: Sinds begin 2020 zijn we lid van HOGA Next. Het opleidingsoffensief van de Kamer van Koophandel en Industrie van Trier. Door deel te nemen aan het regionale opleidingsconcept HOGANEXT stellen we onze stagiairs in staat om deel te nemen aan een opleidingsconcept dat meerdere prijzen heeft gewonnen en met succes in de praktijk wordt toegepast.
In de zomer van 2020 werden we bekroond met 3 sterren superior.
2021: We worden winnaar van de wedstrijd Moezelwijn Gastheer 2021 in de categorie Wijnmakerij met Gastronomie & Hotel.
2022: Om het tekort aan geschoolde arbeidskrachten tegen te gaan, nemen we sinds de zomer van 2022 deel aan het samenwerkingsproject Indonesië van de Kamer van Koophandel en Industrie van Trier en we zijn blij dat we nu ook jonge Indonesische mensen kunnen opleiden.